نشانی پررنگ تر از مدال افتخار اصلاحات..!

مایلی کهن کاپیتان دادکان بود:

نشانی پررنگ تر از مدال افتخار اصلاحات..!

محمد دادکان از خوب های فوتبال است. از سرمایه های مدیریتی که خاطرات خوبی از خود بجا گذاشت.
او بزرگ شده محله پاچناو است و فرزند خلف آقامصطفی!
به نقل از تاریخ معاصر
مصطفی دیوونه، رفیق گرمابه گلستان شعبان بی مخ بود که بعد از ماجرای کودتای ٢٨ مرداد ! شد رفیق آیت الله کاشانی و البته هیئت دار تهرون و پرچمدار اهل بیت (ع) .
فرزند اوکه از تحصیلکردهای ورزش ماست .محمد دادکان اخیرا طی مصاحبه اختصاصی با همکار خوبمان علی جوادی همانطور که حرف های قدیمیش را تکرار کرده کمی هم مثل همیشه راست و پوست کنده حرف هایی زده که قدری تعجب آور است!
اوگفته شناختی از محمد مایلی کهن ندارم..!
این جمله ابعاد مختلفی دارد.چراکه؛
محمد مایلی از افراد معروف جامعه است که کم به فوتبال خدمت نکرده است.
فردی با ١۶ سال سابقه بازی در پرسپولیس که در بازیهای آسیایی دهلی نو کاپیتان تیم ملی بود و دادکان پشت او وارد زمین می شد.
حاجی مایلی شاید این روزها بدلیل عمل قلب باز دور از فوتبال است اما “تاریخ “خدمات اورا پرسپولیس که در مقام مربی و با شکست بن یاس زمینه ساز قهرمانی سرخپوشان در جام در جام آسیاشد، هیچگاه از یاد نخواهد برد. همانطور که نتایج تاریخی تیم ملی ایران را در جام ملت های ١٩٩۶ در امارات فراموش نخواهد کرد.
برد مقابل کره و شکست عربستان با ٣ گل که اگردر نیمه نهایی خطا روی استیلی بدرستی پنالتی اعلام می شد ، ایران قهرمان مهمترین رقابت های قاره کهن شده بود.
محمد مایلی کهن که دهها و بلکه صدها فوتبالیست به فوتبال ایران و حتی تیم ملی معرفی کرده ، به جرات باید گفت ؛ او بود که نسل جدیدی نظیر مهدوی کیا ، مجیدی، پیروانی،شاهرودی،میناوند، منصوریان،عزیزی، و .. به فوتبال ما معرفی کردتا زمینه ساز حماسه ملبورن شوند.
آری! مایلی کهن فوتبال را به خانه های مردم برد تا امروز ملت ایران صرفابه حضور درجام جهانی قانع نباشد..!
با این تفاسیر کوتاه (که از خیلی گفتنی ها گذر می کنم) چطور محمد دادکان بعنوان هم دانشگاهی و همبازی حاجی مایلی مدعی است شناختی از اوندارد؟
قبل از اینکه از مولانا پندبگیرم و بگویم ؛
بیا تا قدربدانیم
که تاناگه ز یکدیگر نمانیم
می پرسم؛
اگر شناخت از منظر دادکان بایددر ترازوی حمایت از یک جناح سیاسی و امتیاز گیری سنجش شود!
وزن رفاقت سنگین تر است یا مدال ِ افتخارِ اصلاحات ؟
مجید سعیدی