تیم ملی فوتبال سرمربی بزرگ و به‌روز می‌خواهد

«تیم ملی سرمربی بزرگ و به‌روز می‌خواهد»

حتی اگر نمی‌باختیم، ماموریت اسکوچیچ پس از صعودمان پایان یافته. افسوس که فدراسیون بی صاحب است.
فریبِ رتبه اول آسیا را نخوریم. امروز غیر از کره، به ژاپن و عربستان و استرالیا هم می‌باختیم.

حتی اگر کره را در سئول می‌بردیم، اتکا به نتایج مقدماتی، ساده‌لوحانه است.
آلمان دوره قبل با ۳۰ امتیاز کامل از ۱۰ بازی به جام جهانی رسید اما در گروه چهار تیمی چهارم شد.
ایتالیای ۲۰۱۰ و ۲۰۱۴ بدون باخت صعود کرد اما از شش بازی در دو دوره فقط یک برد آورد.
اسپانیای ۹۸ از ۱۰ بازی بدون باخت به جام جهانی صعود کرد اما از گروه آسانش بالا نیامد.

بهانه موقوف. کره‌ هم چهار کرونایی داشت و بدون یاران بوندس لیگایی به زمین آمد.
در سئول چنان بد بودیم که می‌توانستند انتقام شش تای ۱۹۹۶ را بگیرند. پس از ۲۸ ماه باختیم، مهم‌تر اینکه پس از ۹۰ سال، انگار بدون هافبک مرکزی بودیم.

از قدیم شنیده‌ایم پیراهن تیم ملی «مقدس» است. اما پیراهنی که منصور عظیمی، رضا فیض‌بخش و دوست سردبیرشان وانمود می‌کنند به آن چنگ انداخته‌اند، نمی‌تواند مقدس باشد.

تیم‌های لیگ برتری پشیمانند از اینکه در بازی‌های خانگی، دستیاران اسکوچیچ را راه می‌دادند. در همه بازی‌ها به ورزشگاه می‌روند اما موقع اعلام فهرست، نیمکت‌نشینان پرسپولیس و استقلال را به آماده‌ترین بازیکنان لیگ ترجیح می‌دهند.

لیگ را تماشا می‌کنید؟ محمد کریمی از سپاهان، مرتضی منصوری و امیر جانملکی از نساجی، سعید صادقی و آرمین سهرابیان از گل گهر، حسین پورحمیدی از آلومینیوم، و … فقط چون در پرسپولیس و استقلال نبودند دعوت نشدند.

غلامی نه فیزیک مدافع مرکزی را دارد و نه قامتش را. مدت‌ها مصدوم بوده و خاطره چندانی از کیفیت نامبرده در اذهان نیست.
در همین استقلال، قطعاً دانشگر دفاع وسط کامل‌تری است اما غلامی دعوت شده و در پست غیر تخصصی به زمین می‌رود.

اسکوچیچ که تا حالا ۶ نفر را در دفاع چپ آزموده و به نتیجه نرسیده، هر شش تا را با هم به زمین فرستاد و در ادامه، دو تا را بیرون کشید. واقعاً چرا؟!

از کره در سئول عقبیم، مهدی‌پور و حسین‌زاده بدون تجربه ملی به زمین می‌روند! آنها هم نمی‌رفتند، فرشاد فرجی که حضورش در پرسپولیس نیز چندان بر اساس شایستگی نبوده، وارد میدان می‌شد.
وقتی گل می‌خواهیم، چرا به انصاری‌فرد فقط چهار دقیقه وقت می‌رسد؟

بیرانوند با یک اشتباه نیمکت‌نشین شد. اما مگر وحید امیری سه بازی پیاپی مقابل عراق، امارات و کره ضعیف‌ترین بازیکن تیم ملی نبوده؟
قلیزاده نیز سومین بازی بسیار بدش را پشت سر گذاشت. او به نیمکت شارلروا تبعید شده اما از نظر اسکوچیچ، تعویض‌ناپذیر است.
چرا شجاع را بازی داد؟ در حالیکه دو هفته تمرین نکرده بود.
نوراللهی ناآماده هم مثل محرمی، امیری، شجاع، غلامی، قلیزاده و سرلک، دردانه‌های اسکوچیچ به شمار می‌روند.

چرا ترابی که بهترین بازیکن تیمش است، در همه اردوها می‌آید و می‌رود بدون یک ثانیه بازی؟
چرا امید ابراهیمی بهترین ایرانی حاضر در قطر دعوت نمی‌شود؟
محرمی {که چسبیده به نیمکت دینامو} محروم بود. چرا با وجود وریا، رامین و حردانی، فهرست تیم ملی بدون دفاع راست بسته شد؟!

مقابل لبنان ۹۲ دقیقه بازنده بودیم و مقابل امارات در آزادی، مالکیت را ۳۹ به ۶۱ واگذار کردیم.
بازی با امارات، آیا می‌شنیدید اسکوچیچ به جای نام بازیکنان، هر کدام‌شان را با «هی هی» صدا می‌زد؟

اسکوچیچ از لحاظ اعتبار جهانی و دانش فوتبالی، شاگرد فان مارویک هم محسوب نمی‌شود. امارات رفت و برگشت تیم‌مان را آزار داد. بازیکنان گمنام و بی کیفیت‌ امارات، با برنامه و استراتژی به زمین آمده و در ترنزیشن بهتر از تیم پر ستاره‌مان بودند.

این شکست، علاوه بر اسکوچیچ و دستیارانش، اسباب شرمساری کمیته استیناف است که حکم کنعانی را شکست.
اشخاصی بیگانه با مفهوم قانون که حتی برای لیونل مسی هم نباید تبعیض قائل شوند، چه رسد به بازیکنی که از هر لحاظ درجه دو است.
بخشش کنعانی، با فشار میرشاد ماجدی بود. عزیزی خادم به غلط، بیشترین پست را به ماجدی داد تا خودش را کله‌پا کند.

اکثر رسانه‌های ورزشی حتی از دهه شصت عقب افتاده‌اند. آن موقع، بی طرف بودن پرستیژ رسانه‌ها بود. پولی هم در کار نبود که کسی را آلوده کند. الان دلالی بیداد می‌کند. اکثرشان فن‌پیج پرسپولیس و استقلالند و کلیک‌دزد.
گزارشگر بازی یکسره مشغول چاپلوسی است. احمدی برخلاف بلبل‌زبانی پشت صحنه، پشت میکروفن چنان زبون است که جرات نقد بازیکنان سرخابی را ندارد.

پست کارشناسی بازی‌های تیم ملی هم به مس رفسنجان هبه شده که هوای برنامه‌های ورزشی صداوسیما را دارد.
شگفت‌آور است که کره چپ و راست می‌کوبید اما ربیعی سرسختانه برای اسکوچیچ ماله می‌کشید.
صداوسیما چنان از ریخت افتاده که ربیعی شاید مقابل لبنان، برادرش که دستیارش است را بجای خودش به استودیو بفرستد. م ر/