شعری از مریم جلالوند، بی‌وفایی را اگر من از تو می‌آموختم

بی‌وفایی را اگر من از تو می‌آموختم
بی‌سبب در جانِ خود آتش نمی‌افروختم

آسمان دادی به من یا که قفس، هر چه که بود
خرمنی شد از تر و خشکی که در آن سوختم

در نبردِ عقل با دل، بُرد از آنِ دل است
جامه‌ای از این سبب اندازه‌ی دل دوختم

«دوست» ما را در پیِ سوءتفاهم‌ها فروخت
گرچه تارِ موی او را به جهان نفروختم

کاش جای مهربانی‌های بیهوده به دوست
پیشِ دشمن توشه‌ای رندانه می‌اندوختم